Wyborczo kampanijo

Ojgyn z Pnioków

Naszygo prymiyra Jarosława Srogigo Kaczyńskigo zatrzasło we katastrofie drogowyj. Jejigo duszycka przifurgła do niyba, do świyntygo Pyjtra, kiery mu zarozki szykownie pedzioł:
– Witom gryfnie! Ale przodzij muszymy cosik wyrychtować ... Tak drugdy widzymy sam u nos prymiyrow, iże niy somy istne, co tyż momy ze cia zrobić. Szef kce, cobyś spyndzioł jedyn dziyń we piekle i jedyn dziyń we niybie. Zatym bydziesz musioł łobrać sie plac, kaj bydziesz kcioł spyndzić cołko wiyczność.
– Dyć żysz jo już uzdoł kaj kca być. Jo kca być na isto sam w niybie !
– Żol mi, ale my momy sam swoj zakony.
Świynty Pyjter kludzi Jarosława Srogigo do berkmońskij szoli, kiero go bydzie wiyźć do piykła. Kiej ino sie łozewrziły dźwiyrza, znod sie łon na srogim, szykownym „polu golfowym”. Klara blyndowała na niybie bez jednyj mrokiywki i boło pieśliwe kajś kole dwacet piyńć gradusow. Hań tam szkryfloł sie szumny budonek tego „klubu golfowygo”. A przed tego stawiynio jes jejifo faterek, kapelonek Rydzyk (mianowany Radiopiernik) i prymiyr Jan Olszewski. Jes i kielanoście ludzi ze naszyj polskij prawicy. Wszyjskie som szczysne, galantnie łoblecone i wysztiglowane chocia ździebko frajnie. Kroczajom ci ku niymu, łobłopiajom serdycznie i napoczynajom sakom-pakom spominać, co tyż to kiejsik boło, co sie dzioło, chichrajom sie i rajcujo. Zbajstlowali sie jakisik szpil we tego „golfa” a niskorzij szumnie łobiadowali i to ze „kawiorym” i inkszymi „homarami”. A dzioboł jim doł jesce forszlag eźli by niy kcieli cosik jesce pomaszkycić i naćkać sie ajzami ...
– A szluknij ino jesce tyj „margherity” i łoddychnij się jesce po tym łobiedzie !
– Łoch, no ... , jo niy moga nic szluknońć. Jo przisiongnoł forgot.
– E tam, kamracie, przeca to jes piykło. mogesz ćkać i słepać wszyjsko, i niy miyj bobkow, bo sam świynty Pyjter nicego niy ujzdrzi. Łod terozka bydzie ino corozki lepszij ! – skwolajom kamraty.
Kaczyński wysłepoł ta „margharita” i miarkuje, co tyn cołki Lucyper jes richtik galantny. Jes użyty i moreśny, łozprawio roztamajte świńskie wice i jes festnie szpasowny i srogi śniego wicman i kocynder.
Wszyjskie bawiyli sie tak dobrze, co niy dali pozor, kiej jim tyn czas tak wartko ślecioł ... Na lostatek prziszlo ta godzina kiej trza boło łodyjńść. I juzaś go wszyjskie przociele łobjimali, łobłopiyli i Jarosław Srogi wsiod juzaś do tyj szoli wjechoł na wiyrch do niyba.
Świynty Pyjter już sie go niy poradzioł doczkać i styrczoł we antryju do niyba.
– No, toż terozki czas na byzuch w niybie – rzyknoł mu Starzik i łodewrził dźwiyrze tego niyba do mola.
Bez dwacet śtyry godziny Kaczyński musioł sie kamracic ze Turowiczem, Giedroyciem, Maciejym Szczepańskim, Kisielewskim i inkszymi takimi. I z całym tym kamractwym, z kierymi szpacyrowali po Polach Elizyjskich i łozprawiali ło czymsik barzij gyszpantnym niźli pijondze a ku tymu wszyjskie do sia byli ze srogom zocom i reszpektym. Żodnego przisrowania, żodnego świńskigo szpasu; żodnego szykownego budonku jakigosik „klubu” ino ajfachowo jodłodajnia. A beztoż, co te ludzie niy przinoleżeli do bogoczy, do festelnie zabranych, niy znod sam żodnego dobrze wywołanego, nifto tyż sniym niy połozprawioł i niy poznoł, co łon jes jakosik isto i wercito perzołna.
Gorzij ! Ponboczek boł podany na jakigosik „hippisa”, kiery fort ino rzondzi ło „wieczystym pokoju” powtorzo sztyjc i jednym ciyngiym stare powiarki:
„Wyrzynońć handlyrzy ze Świątyni”.
„Procnij bydzie bogoczowi wlyjźć do mojigo krolestwa, niźli kameli przeciś sie bez ucho ze sztiknadli”.
Kiej już tyn dziyń mioł zbyte, świynty Pyjter wrocioł sie nazod i rzyknoł:
– No, Jarosławie, terozki musisz wybiyrać.
Kaczyński pomedikowoł kwilka i łodpedzioł świyntymu Pyjtrowi:
– Jo nigdy niy miynioł, iże tak wybiera. Ech... dobra. Tak sie miarkuja, co niybo jes gyszpantne, ale miynia, iże byda barzij szczysny i frajny we piykle, pojstrzod mojich kamratow. Świynty Pyjter łodkludzioł boł go aże do tyj grubiannyj szoli i Jarosław Srogi nazod sjechoł do piykła ...
Kiej ino dźwiyrze tyj szoli sie roztwarłi znod sie łon na pojstrzodku srogij platy, wygoranyj i proznyj a naobkolo boło ino hasie, bele jake habozie industrijowe abfale. Festelnie przelynkniony ujzdrzoł wszyjskich swojich kamratow sknołtlowanych ketami ze żelazła, jak po klynczoncku zbiyrali habozie i wciepowali je do takich srogich cornych miechow. Jak bakali chby nojynte przi nojgorszyjszyj robocie. Kwiynczeli i wajali na te swoje procne żywobycie a grace i pychole mieli corne łod marasu i roztomajtego smyndu, kiery wylazowoł ze telich kastrolow we kierych parszczyli sie duszycki inkszych pieronowych chacharow, bezkurcyjow i łoszkliwcow. A dziboł, tyn cołki Lucyper przimknoł sie ku niymu i łobjimoł go za plyco jejigo ciciatom, szkuciniatom i smrodlawow gracom.
– Niy poradza poszkopić – mamroł zestrachany Kaczyński a wyglondoł ja rapitołza we giskanie. – Kiejżech sam boł wczorej, boł plac do tego modernego „golfa” i gryfno gospoda ze maszkytnym jodłym. Ćkali my „kawior”, „homary” i inksze szpecyje, i słepali my sie roztomajte szykowne gorzołecki. Podskakowali my choby chazoki na zogonie i szumnie my sie bawiyli ... A terozki uwidziołech ino pustynia nafolowano roztomajtom belowom i wszyjskie wyglondajom jak trzi śćwierci do śmiyrci.
Dzioboł badnoł sie ino tak na niygo szeptnoł mu do dakla po cichuśku:
– Wczorej my sam mie srogo k a m p a n i a w y b o r c z o ; a dzisioj tyś wotowoł (głosowoł) na nos !!!
A my tyż bydymy chnet mieli: po kielonku i do welonku, prowda?