Wilijno noc

Ojgyn z Pnioków

Boło to we Wilijo. Suło śniygym i boło diosecko zimno. Ździebko zetrwało, kiej my ze bracikiym wykulwitali sie ze naszyj „Jozefki” ... niy, niy coby my byli na sztajfnych szłapach, chocia deczko my tam przi wieczerzy szlukli, ino niy kcieli my sie ryć choby soronie nikiej te, co jejim boło drap, kierzy sie wartko uwijali do szinki lebo szołdry i do sznapsa, a kierym jich zołwizoł boło już cuć. Tompali my sie tak pomaluśku kole płota łod smyntorza przi „Jozefce”, eknyli my sie na zegrodki, a iże mieli my ze sia gryfno halbecka, kcieli my sie zicnońć kole lałby kaj Jozik Gmyrek do kupy ze starym Neumanym, cichtowoł briwy, pulty, cukrowy i inkszo gadzina. Sznuptychlom ściepnołech ta kupa śniega ze gnotkow, bo śniyg przi dźwiyrzach boł ci już łodszałflowany, blyndnołech fonclom czy bez cufal ftosik sie sam niy skukoł i już my mieli wlajzować rajn, kiej łoroz słysza zachrapociały głos:
– I coż wos sam gizdy pierońskie prziwlykło?
Wejzdrzołech sie na bracika, nale łon ci przeca takigo sznapsbarytona niy mo. Kuknołech w lewo, kuknołech we prawo, nikogo żech niy uwidzioł, no toż ryja sie do lałby...
– Pytołech cie ciarachu, co wos sam wlece? Zasik bydzicie słepać ta gorzoła jak zawdy przi szkacie, a niyskorzij to ino bydziecie sie wadzić choby wos fto ze skory łodziyroł?
Troszka ci mie to nerwło, dopoloło. Gawca juzaś wele siebie naobkoło, nale nic niy poradza ujzdrzić, żodnego sam przi nos niy ma.
– Ustoń gupieć Bogdan – godom do bracika – przeca someś kcioł coby my sam po pastyrce prziszli (bo sie przeca staryj strachosz!) i ta halbecka łobalyli.
– Przeca jo do pierona nic niy godoł – pado mi na to bracik.
No nic, niy byda zważowoł ino deptom driny.
– Niy gupiyjcie karlusy, niy tropcie sie. To jo, Konda, pies łod Jozka, coście zaboczyli, iże jo sam cołki czos wachuja?
Richtik, gawca a przi budzie zicniynty na łogonie Konda, łoblizuje pychol, ślypiami przewroco i dalić prawi:
– Boł sam tyn moj gospodorz, wciepnoł mi do grotka jakigosik flapsu i myśli, iże mi to przi Wiliji styknie. Kiej ino łon som sam przidepto, to mu dziepiyro rzykna, co jo ło niym tak na isto medikuja.
Ździebko mi sie gupio zrobioło, iżech zaboczoł co we Wilijo gadzina – krom możno mojij staryj – godo ludzkom sztimom i napocznołech do niygo ze inkszyj faski:
– A dyć sie Konda niy trop, niy starej, przijńdzie Jozel to ci co ze wilije do garca wciepnie ... a podwiyl co, mosz sam tyn kranc wusztu, kiery my sie ze bracikiym na zagrycha pod mantlym przismycyli. A kiej już my przi tym som, to co tyż tak Jozkowi kcesz pedzieć?
– No, no toż moga mu pedzieć, co sam we tyj lałbie, na tym szeslongu, kiery jejigo staro kozała sam przitargać – łona wyrobiała ze tym glacatym pamponiym kiej Gmyrek mioł szychta na noc a jij kozoł briwy wachować, co to mieli ze flugu wrocać. Abo ...
– Dej pokoj Konda, co go tam bydziesz ałfryjgować, jesce go hercszlag chyci abo ji prasknie jakomsik kopyściom i łostuda gotowo.
Pies napocznoł ćkać tyn wuszt, kierych mu wciepnoł do budy, my zasik wartko, coby niy doczkać sie Jozka, wysłepali ta halbecka, nale jakosik nom za tela niy podłajzioła. Możno to skuli tego psigo godanio, pieron wiy.
Tyż my drap potyrali nazod do dom a sam już łod proga łobie, staro i moja świekra ze pycholym na nos:
– Wy gizdy dioseckie, wy łochyntole. Jo zawdy tak sie medikowała po jakiymu ciebie durch sie ślypia blyndujom i ciyngiym fulosz choby naprany. A tyś na isto, richtik zawdyś boł chycony. Wdyckiś ino deptoł do szrancku na balkon. Terozki dziepiyro żech wypokopioła, co tam mosz skukano i gorzoła, i zaobycz jakiejsik piwo.
Co prowda, to prowda. Jo richtik na zadku we szrancku, za srogimi krałzami naforantowołech sie pora flaszecek (to mi jesce, tyn zwyk, łostoł łod tyj trzecij wojny, łod tego „stanu wojennego”, kiej cowiek musioł naściubić co sie ino dało coby ło suchym pysku nie łajziś nynać). Nale fto ji to pedzioł? Przecamć wiyrza, iże łod samości by ci to niy wysztudiyrowała.
– A dyć niy gorsz sie dziubecku, jo to tam ino dziyrżoł skuli gripy, kucanio lebo inkszego chorobska, abo kiej by sam do cia, moja roztomiyło, jakiesik kamratki przilejźli, przikwanckali abo co – godom i gryfnie sie pod fusiskiym lachom.
– A fto ci tyż to pokozoł? Przeca świekra niy je tako monter, coby sama to wypokopioła.
– A dyć to mi pedzioł tyn twoj basztard, kiery niy poradzi sie doczkać kiej ci som nazdo jak mu bydziesz dalszij tyn stary futer łod Majzlinyj dowoł do jodła.
Tegoch już niy kcioł suchać i wartko wlejźli my ze bracikiym do małyj izby. Achtliki my już mieli we kabzi (te, co po pastyrce) i ino żech staryj pedzioł, coby nom narychtowała cosik do jodła, bo chycioł ci nos głod a i ta szykownie wyziombiono halbecka tyż we zocy miała pora talarkow szinki, prawokow we łoccie, abo co tam jesce...
– A dyć Elza, niy dowejcie jim jesce jodła, bo jak zawdy napocznom niyskorzij we nocy, kiej już prasknom do prykola, pierdzieć nikiej przeżgany luftbalong – zaskrzecało cosik ze antryja.
Nic, ino gizdowi byda musioł łeb ukryńcić. Przeca tyn pieroński basztard, niy dosik iże z rańca nynać niy do, to jesce terozki mi sam moja Haźbiytka bydzie bańtować. I to przi takich srogich świyntach. Przi Wiliji.
I beztoż tyż latoś dowołech bez cołki rok pozor coby mi gadzina Godow, nikiej łońskigo roku, niy popśniyła.