Tyż podzim...

Ojgyn z Pnioków

Jedyn moj stary kamrat spomnioł mi kiejsik przi sznapsie ło roztomajtych dzieckowych grackach. Niyftore śnich szło zbajstlować na dworze, niyftore, kiej już dyszcz siompioł, to ino we chałpie, ale tyż przi tyj przileżitości to i mie sie spomnieli fale, kiej to downij, za starego piyrwyj, grało sie na placu we klipa, fyrtało sie ze rajfom, ringiym na drucie, smyndzioło sie kalfaskami abo, już na łodwieczerz, już we chałpie bajstlowało sie sroge szpile we cymbergaja. No, niyftorzi, te starszyjsze synki, kiej pichli faterkowi pora szachtli sztrachecli, to bajstlowali take szczylanie z kluca. Szczylało sie tyż kalichlorkiym (kiery szło sie lajstnońć we japtyce) abo karbidym w biksach (no, to barzij na Zilwestra, lebo na Wielkanoc, nale kiej indzij tyż) a na podzim to musowo byli kalfaski i smyndzone w nich driny kobzole.
No ale, do kalfasek liścio muszom byc blank suche, bo inakszij festelnie sie smyndzi a kartofle sie niy upiekom. Terozki możno niy idzie tela tych kalfasek bajstlować, bo lakfarby i inksze fizymatynta som we „plastikowych” biksach, a na kalfaska musiała być putnia, biksa blaszanno, we kieryj sie borowalo dziury, przipinało jakosik keta lebo drot, folowało kupowato liścio ... sztrachecle i hajda ... rozfaklować do mola i smyndzić aże niyftore ficywyrty tyrali ze krykami za tymi bajtlami, kiere ta łostuda bajstlowali. Te starszyjsze gizdole, kiere już sie za dziołchami łoglondali, to brali pora kartoszkow do neca, namowiali jakosik gryfno frela i deptali na szachta, za zegrodki, wszandy tam, kaj ci jich żodyn niy szterowoł. Zbiyrało sie liścio, grochowiny i inkszych habozi, kiere szło na tako fojerka naściubić i hajda...
Opaternie, deczko podmuchać w ta fojerka, ... miało sie smyndzić, nale niy polić srogim łogniym. Niyskorzij wciepowało sie kobzole, zasuło jesce liścioma i ... trza boło doczkać ... Terozki szło przerobiać take Wiycie? „prace ręczne”, abo jak to łoszkliwce godali „łobiycanki, macanki a gupiymu styrcy ! No, wiycie co, pra? A niyskorzij, te ufifrane fresy, te palcyska zgorane z tego łognia ze fojery i ta uciecha, kiej dziołcha sama kciała na drugi dziyń juzaś pojńść na szachta, na hołda, na „balzamgorka” lebo kaj ino cowiek wypokopioł. Pieronie! A terozki tela modziokow siupnie we tych modernych „kafyjach internytowych” i ani niy pograco, ani kajsik niy pokusikuje, bo ino wciepuje bez mobilnioki te ichnie SMS-y lebo diosek wiy co jesce. Przeca, cy moge być uciecha dlo synka i dlo dziołchy, kiej niy idzie pomacać, a ino co we palcyska trefi, to knefle ze „komorki” lebo komputra?
Niy, jo możno jes stary knaker, nale jakosik niy poradza sie forsztelować, niy poradza sie wystawić coby moje palcyska przi szykownyj, gryfnyj i ku tymu jesce modyj dziołsze ino po kneflikach lotali, i to niy kneflikach łod cycynhaltra, jakli, ... no, przeca Wiycie, przecaście jesce niy przepomnieli jak to sie kiejskik bajstlowalo, pra? Cosik mi sie belontajom mode lata, a kożde lata majom swoji uciechy, pra? Terozki jo tyż barzij mom rod dobre piwo i ździebko poszkacić niźli... chocia ... jesce mi na śniku roztomajte gupoty przilazujom! No, i styknie!
No, toż jesce blank na łostatek cosik takigo gryfnego, richtich na podzim:
I ty nie jesteś z uroków odarta,
Jesienna poro smutku i niemocy,
Gdy innych ptaków kończy się już warta
I kogut tylko skrzeczy o północy;
Gdy słońce, gasnąć, w mgłach posępnych tonie
I rzuca niwom długie, żółte smugi,
A wyrobnica biada na zagonie,
Że dzień tak krótki, a wieczór tak długi...
I tyś nie brzydka, szara druhno zimy,
Wiodąca z sobą melancholię dziką
Strojna w błękitne chat wieśniaczych dymy
I głośna rogów myśliwskich muzyką,
Gdy w zwaloną drzew trupami knieję
Ze sforą wyżłów prowadzisz szlachcica
I grzmią dwururki, i starka się leje,
I płomień ognisk krwawo barwi lica.
To naszkryfloł Wiktor Gomulicki i chnet bydzie, bydom niyftorzi fajrować jednygo szykownygo świyntygo, św. Huberta. bydzie srogi fest – Hubertus. Ale to już możno byda rzondzioł inkszym razym.