Świnia, znacy kormik

Ojgyn z Pnioków

Zawdych mioł we zocy beranie telkigo Karlika z Kocyndra. I niy roz godołech sam we radijoku ło tym. Nojprzodzij to starka mi to łozprawiali (konski jesce byli ci przedwojynne), ździebko niyskorzij miołech jesce przileżitość suchać Go za bajtla we radijoku, a na łostatek somech napocznoł Jejigo konski klycić kamratkom i kamratom, hajocikom – nikiej to wtynczos po piyńćdziesiontym szostym roku godali na harcyrzy – przi blanderze, przi łobozowyj fojerce. Mockach tego naumioł sie na spamiyńć. A miołech to festelnie rod. Terozki ino niyftore jesce poradza na spamiyńć, niyftore jesce pornuja, probuja naszkryflać ci to po naszymu. Boł telki jedyn konsek skuplowany ze szulom, a kiery mog sie richticznie przidarzić kajsik sam u nos na lecy jakij wsi, dziydzinie a ... możno tyż i wejakimsik miyście.
Jedyn bajtel mioł naszkryflać do szuli telke zadanie: co to jes świnia? No, toż naszrajbowoł cosik telkigo, cosik, co możno tak idzie :
„Świnia, skuli tego co mo styry szłapy, jes gadzinom domowom. Napoczyno sie ta świnia, tyn kormik łod przodku dwiyma dziurkoma cernowanymi fest miynsym. Mianuje sie tyn przodek ryjokiym. Babuciowi festelnie tego ryjoka potrza. Bo ci tyn ryjok wszandy wtyko coby cosik wysznupać a co ino wywonio, zarozki chyto do pyska. Pychol, fresa tego kormika zamluje sie ze zymbiskow, dugido lynzyka i tego wszyjskigo co tyż ci tam do tego ryjoka wstyrko. Tyn dugi lynzyk wlazuje aże do trownicy, kiero biere do sia wszyjsko co ino ta świnia łyknie. Jes ci ta trownica srogo, bo kożdy ferkel, niyskorzyjszy kormik, mo festny spust i źre ciyngiym, i to wszyjsko. Beztoż mianujom jom świnia, nikiej kożdygo inkszego, kiery łonacy to same, choby i we polityce. Cołkie juzaś żarcie weksluje sie we tym kormiku na krupnioki, preswuszt, żymloki, leberka lebo jesce na kotlety i karminadle, kiere juzaś som ino skuli tego, co tyn babuć wećko wszyjsko, co tyż nojńdzie na drodze lebo we chlywiku.
Śwninia na samym łostatku mo trołdel, telki chwost kiery jes choby flaszyncijer, i kierym mele, metlo na wszyjskie zajty, bo przeca co inkszego ze tym klonkrym niy poradzi robić. Cołko świnia styrcy na śtyruch szłapach ze kierych momy niyskorzij ajsbajny. I to gryfne ajbajny. Te szłapy som łod basiska aże do ziymi. Skuli tego ci tyn kormik, kiej niy lygo na flapsie, to poradzi stoć.
Cołko tyż świnia jes łobciepano, łobkulano marasym pod kierym jes jeji skora, telko rubo szwarta, coby sie przi tym fecie blank niy łozleciała, niy łozeprała. Chopym łod świni jes wieprzek, jes babuć, kiery blank niy miarkuje po jakiymu łon tak na isto żyje, podwiyl go niy zakatrupiom. Juzaś mode łod tyj świni, jeji dziecka to som prosioki, to som ferkle. A tyn co te babucie poradzi zaszlachtować to, to ci jes masorz, kiery jigo jesce na łostatek poradzi rozłonacyć na tajle. Łod tyj kwilki, kiej masorz zagorgoli tego babucia, to łon jes umrzity. Łopucowano rzić łod tego babucia, łod tego kormika mianuje sie szinka lebo szołdra, kiero kożdy snos mo rod spuścić ze srogim pypciym, kiej mo za tela złociokow. Inksze konski, lyjberwuszt, preswuszt, żymloki i krupnioki to terozki sie mogom lajstnońć elwry, pynzjonisty i te – nikiej jo – na tych łoszkliwych, dioseckich „świadczyniach przedemerytalnych”. Wszyjskie inksze tajle tego babucia masorz kali, sprzedowo na miynso i ze tego niyftory jes ci zarozki milijonyrym.
Do bachorow, do szczewow masorz wrazuje jakiesik miynso telkie ci mało we wercie i inksze tam abfale ze tego zbijanio, ze tego świniobicio i niyskorzij na to godajom wuszt. Te wszyjskie lepszyjskie konski masorz wećko do kupy ze jejigo familijom, i beztoż tyż mało jes telkich masorzy coby niy byli masne, fetowne i fest spaśne, i coby niy wożyli tela co poruch magistrackich byamtrow. I tych ci wszyjskich babuci, kormikow, świniow jes ci u nos za tela, i niy godom sam ło tych, kiere noma tam we Warszawie reskiyrujom. Świnia idzie ujzdrzić, wykukać we chlywie, we szlomie, nale tyż – jakech przodzij sam pedzioł – na spacyrze we Warszawie i we kożdym inkszym miyście; mianujom sie to rajce miyjskie. My we Polsce momy aże za tela świniow, i mogymy je wykludzać kajsik za granica, nale żodyn jejich tam niy kce, nikaj niy kce, a Ruskie to i te richiczne świnie, te kormiki na wuszty, tyż już blank niy kcom. Bo tych świniow, kiere sie mianujom srogimi angyjberami i mondrokami, to naszo cołko Ojropa mo już połno rzić i niy kcom śniymi łozprawiać; nale to znocie przeca, pra?
Izby we kierych miyszkajom świnie, babucie, kormiki i telkie tam jesce, żodyn i nigdy niy schronio, niy skludzi i skuli tego mianuje sie te izby chlywikoma. I niy metlać sam ze tymi modernymi telefołnami, kiere tyż niyftorzi mianujom chlywiki lebo „komorki”. Świnia, kiej jes mocka rado, to mlasko, siorbie, mamlo, charcy nikiej cowiek na śniku po jednyj lebo dwioch gryfnych halbeckach. I wtynczos niy idzie spokopić, eli to świnia podrzyźnio cowieka, lebo jes to gynał na łopach.
Jakech sam już pedzioł, som roztomajte zorty świniow. Tyn ci sam chop, kiery jes pragliwy i przepadzity, to tyż godajom na niygo świnia. Kiej sie juzaś jakiesik tam dziecko ufifro, to mamulka padajom na niygo – „prosia”. Eźli juzaś ftosik jamruje, warguje na swoja wiara lebo na naszo corozki (ha,ha) gryfniyjszo Polska, szczworto Rzeczpospolito ze tymi Kacycoma na wiyrchu to, to jes blank srogo „ołberświnia”. A jak ftosik, fto niy miarkuje cym sam u nos jes i poradzi sie skalić za pora złociokow lebo za zesel we rzondzie, to tyż godajom ci nasze ludzie na niygo: „świnia tuplowano”. I tak sie szpekuluja, co to by na terozki stykło ło tych kormikach, świniach i wszyjskich tych na świnie fest podanych ! Bo przeca, kiej sie cowiek kuknie na ta naszo „politycno” bina, to idzie ujdrzić niy jedna świnia nale poranoście kormikow. Tym tuplym we łostatnich porunostuch dniach, we łostaytnich dwioch tydniach, prowda? Same to mogecie wymiarkować i we radijoku, we cajtongach, i we telewizyji.