Stary hajer

Ojgyn z Pnioków

Wiycie, som roztomajte gyszichty, kiere jesce nasze starki i starziki łozprawiali. Zicli sie tak kole familoka na stolicy zebo na zydelku i łozprawiali, berali co jejim tyż do palicy przilazło, co tyż jejim sie spomniało. Kiejsik tyż, jesce za bajtla, za śpikola usłyszołech jak staro Gominiorka fabulyła, wykłodała sam u nos, blank kole familoka telko łozprowka.
Jedyn grubelok, hajer ciyngiym sie kwoloł, herzioł sie, co mo telko babeczka, kiero sie śniym jesce blank nigdy niy wadziyła, niy jargała i niy boła sieka, nikiej niyftore inksze baby. Kamraty niy kcieli w to uwiyrzyć i tak sie ugodali, coby to jakosik pornońć i jużcić uwidzieć eźli to je prowda, co tyż tyn nasz murcek rzondzi. Jedyn ze tych kamratow rzyko tak:
– Kiej ci dzisioj staro do na łobiod łowiynzina uparszczono, to ji rzyknij, iże ty kcesz mieć ino miynso uwarzone. A kiej by ci tak dała uwarzone – to godej co mosz rod ino uparszczone.
No, i tyn hajer drużnie poszoł do dom. Kiej ino wloz do chałupy, zicnoł sie przi stole a jejigo baba dowo mu ta łowiynzina uparszczono.
– Jo już mom zatela tego parszczonygo miynsa, jo by roz kcioł uwarzone! – godo tyn berkmon babie.
– Mosz prawie, festnie sie ze cia zdodzom, sam mosz inksze miynso, uwarzone boch dzisioj razinku poła uparszczołach a poła juzaś żech uwarzoła.
No, i do zwady, do haje niy dojńszło. Kamraty juzaś sie na grubie ugodali, dogwarzili i jedyn śnich godo:
– Toż musisz chopie zrobić tak. Kiej ino wylejziesz ze szpongu i wyjedziesz już na wiyrch ze gruby to sie niy szpluchtej, ino taki jakeś jes corny deptej do chałupy i legnij sie promp do prykola. Chop zrobioł nikiej mu kamraty doradziyli. Baba gawcy sie zestrachano, przilazuje kole niygo do tego prykola i pyto sie go:
– Hanzliczku, Hanzliczku, cosik mi sie zdo, coś ty jes festelnie niymocny, mom gzuć po naszygo dochtora, abo co?
Chopowi sie gańba zrobiyło, sztreknoł sie ze tego prykola, wyszpluchtoł, łokompoł sie we badywannie, i ... juzaś wije niy boło, niy boło – jak to moja starko godali – łognia na dachu!
Na drugi dziyń rano we robocie już niy poradziyli nicego wypokopić coby baba Hanzlika rozgzukać, rozhajcować do imyntu. Napytali jednego starego sztajgra, kiery wszyjsko wiedzioł i miarkowoł, coby jejim doł jakosik dorada. Tyn stary Karlik godo do Hanzlika tak:
– Kiej terozki na to co jo ci sam rzykna ta twoja babeczka sie na isto niy wnerwi, niy weznom jom pierońskie mory, to mogymu ci jom wstyrknońć na oltorz na plac tyj naszyj świyntyj Barborki i ino ciyngiym jesce do nij rzykać.
No, i pedzioł mu, coby we nocy do tego jejigo prykola nawaloł, nasroł a zarozki ze rańca, kiej go ino baba bydzie cucić do roboty rułowato wszyjsko jeji pedzieć, co tyż mu sie bez ta noc przidarziło.
Hanzlik starego sztajgra i kamratow posuchoł i zrobioł nikiej mu kozali. Z rańca jejigo babeczka cuci, no i uwidziała co tyż sie we tyj nocy stało. Wartko ci sie łoblykła i w te pyndy pylła sie do Hanzlikowyj mamulki.
– Mamulko, Świekro ty moja nojmilyjszo, a rzyknijcie mi co tyż sie robi, kiej sie dziecko we prykolu zesro?
– To ty moja niywiostko niy miarkujesz? To przeca kożdo dobro mamulka wejźnie i umyje te dziycko, poskludzo i wypiere wszyjsko !
– Ja, godocie? No, toż bydźcie telko dobro i pojńdźcie se sam symnom waszego synecka Hanzlika wyporzondzić, bo sie we prykolu zesroł.
Mamulka w te pyndy przipruła do nich do dom, zrobiyła synkowi telki krach, jakigo jesce żodyn we tym familoku niy słyszoł. A te berkmony na dole, kiej sie wszyjskie ło tym zwiydzieli, to ci sie na isto nadziwić niy poradziyli, co tyn jejich kamrat Hanzlik mo telko dobro i mondro baba.
Ojgyn