Spólno Ojropa ...

Ojgyn z Pnioków

Nó ale, sómy w tyj Ojropie już gryfnych lôt a zarôzki po naszym wkludzyniu sie dó nij, ludzie napoczli łozprawiać wice. I sam mi sie spómniało, iże niy tak dôwno trefiyli sie we Brukseli we ichniyjszym szynku Italijok, Francuz i nasz Polôk. Po poruch dobrych lagach napoczynajóm sie asić swojimi babami, ale tak jakosik bodlawo, festelnie „złośliwie”.
– Moja babeczka jes nikiej Rzym lebo Wenecjô; swoje roki mô, niy je modô, ale piykno – pado tyn Italijok.
– I co – pytô sie Polôk. – Jes co sie na nia dziwować?
– A jes, jes sie na co dziwować tela, co jes ci tyż już festelnie bez inkszych wandrusów, „turystów” pozwiydzanô ! – pado Italijôk.
– A moja babeczka to jes choby Paryż i ta côłko wiyża Eifla; fto by pedziôł, że jes tako staro kiej ci w nij tyla uciechy, szpasowności .... – rzóndzi Żabojad.
– I pewnikiym tako szlangówa nikiej ta wiyża Eifla? – wrajziół sie do gôdki juzaś tyn nasz Polôk.
– Kaj tam, ... tako łozkroczóno !!!!
– A twoja, a twoja, jako jest – pytajóm sie Polôka.
– Moja starô to jes podano na Wisła abo na Brynno – pado Polôk. – Wszyjsko gryfne, szykowno okolica tela co ... pierónowo dziura!
Nó, i kuknijcie, dziepiyro piyńć lôt sómy we tyj Ojropie a nasze ludzie sie take światowce zrobiyli.