Rzyka

Ojgyn z Pnioków

Jo tam ci niy mom rod sie chatrusić i niy byda sie wtykoł do tyj haje, nale rombnoł mie kiejsik taki jedyn istny, kierymu sztyjc niy zdała sie ta naszo godka, nasze szkryflanie (lepszij lebo gorzij) po ślonsku. Dlo tego angyjbera-ciaracha mom taki fal, kierych już pora razy łozprawioł.
Przi takim dunaju (Brynica cheba sie mianowoł i myśla, iże Wiycie czamu razinku ło tyj rzyce godom) siedzioł se bajtel, dosik gryfnie łoblecony, i duldoł woda z tyj rzyki. Wele niygo kackoł sie starzik, kiery wejrzoł na niygo i godo:
– Suchej ino synek, niy słep tyj wody, bo łona je corno, połno charpynci i bele jakigo marasu tam pływie. Jesce skuli tego laksyra cie chyci.
Bajtel nic, ino dalszij szluko po malusku ta woda.
– Cy ty giździe niy suchosz? Godom ci, iże we tyj wodzie same flyje pływiom i ze tego mogesz morzisko abo co łapnonć.
A tyn synek nic, tak kiejby starzik po kitajsku godoł, abo łon dakle mioł kyjzom zastyrczone. I słepie !
Starzik sie już richtik rozkokocioł, fusiska pokryncioł i pado do tego najducha:
– Coś ty do imyntu łoguch mamlasie? Przecamć ci już tela razy tuplikuja, iże ta woda niy je do słepanio, łona mo połno farfocli, ze werku lejom jakiesik szuminy abo inksze pieronstwo; dzisz, tam delszij roztomajte lompy jscajom. Na zicher chycisz jakiesik chorobsko, bydziesz niyskorzij srać i rzigać, i ku tymu jesce cie mamulka bydom musieli do lazarytu zakludzić. Uston, kiej ci godom i już!
Tyn huncwot sie ino tak gafnoł na starzika i pado ku niymu:
– Slucham, proszę pana. Nic nie rozumie, proszę pana.
– Hmmm, ... nic, nic, duldej se synek ta woda dalij. Duldej. Dyć gorolowi przeca nic niy zaszkodzi.
No, i smolić go. Pra?

Ojgyn z Pniokow