Pónbóczek i my sam we ... Polsce

Ojgyn z Pnioków

Tak jakosik bez łostatnie dwadzieścia lôt Pónbóczek ciyngiym słyszôł naszych (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) politykerów ze Wiejskij we Warszawie i niy dało mu to pokój aże sie lajstnół telewizyjor ze tóm naszóm „misyjnóm telewizyjóm”, za ftoro muszóm bulić pynzjónisty.
Zaszaltrowôł, kuko tak bele kaj, sznupie po roztomajtych kanałach i łoroz widzi ... babske łozsuci .... poród. Baba wrzescy, pierónuje jak sto diosków na swojigo chopa, ciyrpi, snosi mynki łokropiczne ... i nasz sprowca, Stwórca pytô sie:
– A cóż tyż to sie tam dziyje? Po jakiymu ta baba tak ciyrpi i wrzescy?
– Dyć żysz Pónbóczku! – gôdô ercyngel, jarchaniół Gabrijel – aboś to Pónbóczku niy rzyknół bół kiejsik: „I bydziesz babo rodziyła we bólu”?
– Ja, pedziołech tak, pedziołech. Alech przeca błoznowôł, gôdôłech to ino dlô szpasu – łodrzyknół Pónbóczek i juzaś przeszaltrowôł kanał.
A tam nasze ci berkmóny bakajóm jak sto diosków. Usiotane, spocóne łupióm, klupióm krympoczami, hakami ...
Pónbóczek tak zaziyrô, kuko i juzaś sie pytô:
– A po jakiymu te gryfcoki sie tak mordujóm i gnypióm?
– Nó, dyć żysz – juzaś łozwôł sie Gabrijel – rzyknółeś kiejsik Pónbóczku nasz: „I we ciynżobie i mordyrce bydziesz robiół cowieku ...”
– Eeee tam, ja, gôdôłech, ale ino jô sie tak błoznowôł ... – mróncy pod fusikiym nasz Stwórca.
Wartko zwekslowôł juzas prógram i łorôz ujzdrzôł szykowny kościół, szumno fara a przed niymi lugzusówe autoki i hormijô spaśnych, gryfniście i bogato łobleczónych biskópów i inkszych kieckowych chopów. Pónbóczek uśmiychnół sie i pedzioł:
– Nó, to mi sie zdô. Festelnie to móm rôd, take łobrôzki... A fto to jes?
– Anó, nasz Pónbóczku, to sóm te, ftore gynał miarkujóm iżeś we tym wszyjskim błoznowôł i gôdôł tak dlô szpasu!!!