Nasze Mamulki ...

Ojgyn z Pnioków

Jak wszyjskie miarkujecie jes ci we môju jedne świynto, ło kierym niy idzie przepómnieć. Jes ci to tyn „Dziyń Matki”, Mamulki, Mamuśki, Mamecki, i jak tam jesce fto bydzie ci to mianowôł. We tyn dziyń trza chocia rôz haltnóńć, wybrymzować, lajstnóńć Jim jakie blumy, tytka kónfektów i podeptać, tam kaj na nôs na isto niy poradzóm sie doczkać, kaj zawdy jes plac przi stole, kaj zawdy nóm przajóm choby my byli i nôjsrogsze łochyntole. Wiycie, ftosik móndry pedzioł bół, co nasza dómowina, nasza rajn chałupa, nasz dóm i pomiyszkanie, to na isto niy sóm ino ściany, gipsdeki i dyliny. To sóm na isto posmorszczane jak rozinki, pieczki usiotane rynce naszyj Mamulki. Tam trza tyn kusik na te posmôrszczane łod roboty rynce dać i jesce piyknie, szykownie podziynkować za ta utropa, za te stôranie bez côłki żywot. I niy gôdejcie mi, iże przi tym côłkim tyraniu za złociokóma moge być knap ze czasym, iże możno zaboczyć ło Tyj, kierô nôs na tyn świat wykludziyła i na ludzi wyrychtowała. Bół taki jedyn miymiecki „filozof”, móndrok kiery już dôwno tymu nazôd pisół:
„Matka jest ciepłem, jest pokarmem, matka jest pełnym błogości stanem zadowolenia i bezpieczeństwa (...). Nic nie musisz zrobić aby być kochanym – miłość Matki nie jest obwarowana żadnym warunkiem (...). Nie trzeba jej zdobywać ...”
I tak sie ino medikuja, coby zaś te nasze dioseckie angyjbery tego świynta nie zwekslowali, bo Amerikóny i Miymce fajrujóm tyn dzień na dwa tydnie przed nami. Niy powiym kiej, coby niy bóło na mie, iże tyż gawca sie na tych hamerykóńskich kowbojów i kca coby my tyż mieli nikiej ze Walyntynkóma, Halołinym (Halloween), jakimsik świyntym Patrikiym i inkszymi tam gupotami. Nó, tóż wszyjskie we dwadziestego szóstego trefiómy sie wszyjske wrółz u naszych roztomiyłych MAMULEK !!!
Gyszichty ło świyncie matki sióngajóm czasów starożytnich, fajrowali je już we starożytnij Grecji (wiesiynne świynto Matki Nôtury nałónczôs ftórych skłôdali era, hóldigóng, Rei, babeczce Kronosa, kierô bóła mamulkóm wszechświata i wszyjskich inkszych bogów). We srogij zocy mieli tyż te świynto we Rzymie i fajrowali je jako świynto boginki Cybele, kiero tyż dló nich bóła mamulkóm bogów. I już wtynczôs fajrowli te świynto we môju (miyndzy 15 a 18 môja). Już we nowożytnich czasach kole 1600 roka we Ynglandzie pocznóła sie cyrymónijôł fajrowaniô Maminyj Niydzieliczki. Bóło to zawdy we szczwôrtô niydziela Srogigo Postu. U nôs tak po prôwdzie to Dziyń Mamulki napoczli fajrować we 1923 roku we Krakowie. Ludzie! A niy zdo Wóm sie, iże prawie miôł Juliusz Słowacki, kiery kiejsik tam pisôł bół tak:
„W ciemnościach stoi postać matczyna,
niby idąca ku tęczowej bramie.
Jej odwrócona twarz patrzy przez ramię,
a w oczach widać, że patrzy na syna.”
Niyskorzij zista, szykowny kołocz i kafyj we zbónku i sztrikowanyj hymdzie (fto to jesce ze naszych modziôków to boczy, to gynał miarkuje?).
A kiej sie już bydziecie sztiglować, rychtować coby pójńść ze blumami, ze wóniócymi majgloklami, ze modrym abo biôłym flidrym do kupy jesce ze do jakimsimi kónfektóma, bómbónieróma, tortami i cym tam jesce, spómnijcie sie takie szykowne sztrofki Teofila Lenartowicza, kiery spóminôł ci na łostatek dziewiytnôstego wiyka jedna Mamulka:
„Matulu moja, powiedzcie przecie
Coście widzieli na tamtym świecie?
– O! Moje dziecko, byłam ja w raju,
Gdzie drzewa rosną jak w naszym gaju,
Same jabłonie i wielkie grusze;
Na nich najczystsze umarłych dusze
Za dobry żywot, za świętą cnotę
Poprzemieniane w owoce złote
Na cienkich prątkach pod liśćmi wiszą,
W ciepłym się słońcu pięknie kołyszą;
Ale ich z drzewa zrywać nie trzeba
Bo zaraz lecą w górę do nieba.”
Szłoby sam jesce mocka ło tym nojgryfniyjszym dnioszku godać, ale styknie, co rzykna:
Chopy, stare knakry, dziołchy i mamzele 26 môja deptać mi wszyjske do kupy do tych naszych usiotanych życiym Mamulek i szlus!

Idzie tego tyż posuchać na [link widoczny dla zalogowanych]