Kardynoł

Ojgyn z Pnioków

Napytali ci mie kiejsik na telkie srogie „party”, na telko biesiada do jednygo bołtszaftu, do telkij francuskij ambasady. Ja, ja, to niy jes wic, to jes na richtik; po prowdzie mie ino roz i to blank downo, jesce za „komuny”, napytali i tela. Wysztiglowołech sie choby ficywyrt we Boże Ciało; ancug, bioło hymda, szlips, lakszuły i ... poszołeeech. A tam już łod samyj szweli, łod proga wyfiokowane mamzele, co jedna to starszyjszo i żadniyjszo, jakiesik stare knakry tyż ci fest wybildowane nikiej terozki szucmany we magistracie lebo te końskie wojoki, i ino jejim te szwalby na rzici łod tych frakow furgali przi kożdyj łokroncce. Parada ci nikiej we tyjatrze, kiej mo sie przikwanckać prezidynt. Te babskie parfiny sie już blank pometlali i pochechlali, i kiejby tak szkyrtnońć sztrachecla, to by na isto to wszyjsko do luftu wyfukło. Nale, gawca ci sie tak naobkoło, jes, depto, kroczo ołber – tyż wysztafirowany – ze tabletym. Biera jedna glaska (fuj cheba szampan), biera drugo, ja jes, to jes richticzno zimno gorzołecka. Tak sie łamża tam a nazod, bele kaj, tu szlukna jednego, tam drugigo a naobkoło same ino telkie tam „parle france” „hoł du ju du”, „szprechanie po dojczu”, „gawaritje pa rusku”, i co tam jesce. Muzykanty dudlom tam cosik po cichuśku. No, godom Wom, to sie niy idzie wystawić, to sie niy idzie na isto forsztelować, jak ci to tam wszyjsko boło gryfnie i szykownie zbajstlowane.
I łoroz blank cichuśko sie zrobioło, wszyjskie kukajom na dźwiyrze a tam styrcy choby ta Wynus ... ŁONA. Tak pomiyrnie, łostrzymnie, grace słożone choby do rzykanio, piestrzonek srogi na palcysku, goldowo rubo keta na karku, i te szaty cerwiono-lilowe aże do samych dylinow, lica jeji byli farbiste, zymbole choby po tym pucojgu łod tego bobera ze telewizyji. No, godom Wom aże mie zatkało, aże mie wyprościyło i blank ci mie sztopło. Kiej żech sie już spamiyntoł rzykom sie tak do sia:
– Ta, abo żodno ! Musza sie śniom zatańcować, musza, przeca niy bołbych Ojgyn !
A wszyjskie ludzie tak ci sie jakosik opaternie rukli na boki a ŁONA idzie i idzie, lekuśko choby we lufcie furgała a niy deptała po dylinach. Jezderkusie, idzie ci tak corozki bliżyj ku mie. Jo jesce drabko szluknoł ze dwa achtliki, gymba żech łobtar sznuptychlom (dobrze, co mi jom Elza przodzij wyprała i wybiglowała). Ida ci terozki i jo ku nij, tyż pomaluśku, opaternie, coby jeji niy wylynknońć. Już, już żech jes kole nij. I te jeji łocy nikiej ślypia łod sornika. Ludzie, jo już nic niy poradza uwidzieć ino Łona ...
– Bydom Łoni telko dobro i zatańcujom symnom, ja ? – godom, a dych mi chyto chobych sie szpritu szluknoł.
– Niy, jo niy zatańcuja ! – pado mi Łona, nale tak jakosik pieśliwie.
– Jezderkusie, a po jakiymu ? – niy poradza przijńść do sia. Dadzom mi chocia jakisik jedyn gront na to, jedyn powod coby symnom niy tańcować.
– A, to som aże trzi telkie gronta – pado mi Łona.
– A jake to som, jake, mogom mi Łoni pedzieć?
– Piyrszy to tyn, iże podwiyl żeście sam do mie przijńszli, toście panoczku aże trzi razy praskli na pychol, żeście sie łobalyli na zol.
– Alech sie wartko pozbiyroł, pra?
– Ja, nale tuplowany gront to tyn, iże terozki to, co te szykowne muzykanty grajom to jes hymn francuski !!!
– Ja ? Niy dołech pozor. Nale, jaki bydzie tyn trzeci gront ? – pytom sie jesce.
– Bo jo, wiedzom łoni panoczku, jo jes kardynałym !!!

Ojgyn z Pniokow