Jeger

Ojgyn z Pnioków

Tak jakosik na podzim spichnołech sie ze mojim kamratym ze hilfki, kiery – jak to u nos bele ciarach we Polsce – łapnoł fara bez przociela na urzyndzie.
– Pyrsk Hanys. A dyć jo cie cheba juń rok niy widzioł.
– Ano, Ojgyn. Fyrma kaj razinku robia machluje telkie ałsflugi bele kaj, coby my sie bździnka luftli i wszyjskie do kupy skamraciyli. To ci sie tak terozki blank sztudiyrowanie mianuje: „fachmańsko integracyjo”. Latoś to ci nos wykludziyli na gon do Afriki.
– Niy godej Hanys. Padosz na gon do Afriki? I tyś tyż boł za jegra we tyj Africe? No, toż łozprawiej.
– Co tam zadoś godać? Kiej my już hań do tyj Afriki przifurgli, legli my z rańca na tyj Zaharze we telkij dupnyj przikopie i wachujymy kiej tyż to sie ci jakosik gadzina pokoże. Naroz gawca. Antilopa. Jo gywera do slypiow, prasknołech, antilopa szkopyrt i jo jom do miecha.
Niy zetrwało poł godziny melo tiger. Jo flinta do slypia, prasknołech dwa razy, tiger majtnoł yntka i ... jo go zaś do miecha. Anich sie niy pozdoł a tu gawca: pyndaluje elefant. Na doczkaniu gywera ku niymu, prasknołech ze łobuch rułow łoroz ...
– Hanys, niy bydź przepadzity. Kiej wrajzisz tego elefanta do miecha to niy szczimia i chlastna cie bez pysk.
Łon ani niy myrgnoł ino godo dalszij:
– No, jo jak niy praskna ze tyj mojij tuplowanyj ruły. I dej se pozor ... niy trefiołech ci tego gizda.