Idymy na balanga ...

Ojgyn z Pnioków

Kaj sie zasik zapodziôli moje fuzekle? Pierônie, we tyj chałpie to richtik nic niy poradza nojńść.
– Elza, tyś kajsiś niy skukała tyj mojich nowych zoków? Jô je sam we antryju łostawiół i terôzki jejich niy poradza ujzdrzić.
– A dejżysz mi pokój giździe, boch je terôzki pod brałzóm. Niy wylejza i niy byda ci rychtować twojigo łoblecyniô.
Lakszuły tyż jakech je łóńskigo roka wrajziół do putnie to do dzisiôj niy łopucowane dotwali.
– Elza, a kaj môsz gutalin? Bo musza przeca te szczewiki wysnożyć, gynał wyglancować.
Skoranie boskie ze tóm balangóm, tyż ci sie ubzdało. Przeca mogli my jak normalne ludzie zicnóńć sie na zofie, szluknóńć po maluśkim, cosik wciepnóńć do trownicy i tyż by nóm ta sobota śleciała. A łóna nic ino pado:
– Ojgyn, ruchtuj sie, bo kôżdô sobota we tym faszingu niy bydymy styrceć we chałupie, ino targómy na tańcowanie do „Bryki” lebo do inkszego „Szopyna” jak inksze ludzie. – mróncy pod kicholym.
– Boczysz jak gryfnie bóło ło dwanostyj we Zilwestra na chorzowskim Rynku kaj nasz „na wieki, wieków amyn-Prezidynt” ciepnół do Chorzowioków ryjda i snochwioł, jak to terózki gryfnie i fajniście bydzie we mieście. – cióngnie ci dalszij swoji jamrowani.
– Jô przeca niy je jesce tako starô, cobych durch we chałpie siedziala, pra?
Coch miôł pedzieć? Przeca niy powia, iże na Ółma to łóna niy je jesce podan, chocia ji jak i mie już ta rojmatika i hercklekoty tyż niy dowajóm pokój. Co inkszego, kiejby mie przipytała jakô modo, gryfno dziołcha. Nó ale, co prôwda, to prôwda. Rółz do roka to i bali swojã starô trza przeluftować, bo możno i tak trefić, jak Bercik łod Majzlinyj. Łóńskigo roku, tak jakosik kole Trzech Króli trefiółech Bercika jak wyciepowôł hasie do aszynkibli na placu, gryfniech go pozdrowiôł, powinszowôł mu na Nowe Lato i pytóm go sie:
– Bercik, rzyknij mi ino jak ci śleciôł Zilwester?
Bercik poszkroboł sie przodzij po gowie, pomedikowôł i jakisik markotny pado:
– Wiysz Ojgyn, iże niy wiym, jesce mi kamraty niy łozprawiali!!!
Nô, tôż tyż bez srogich mecyji, kciôł niy kciôł zaczónech sie do tyj balangi rychtować.
– Elza, a ze mojigo ancuga kulki na mole żeś już powycióngała, i przeluftowałaś go ździebko?
– A co ty giździe niy wóniôłeś go już przed Zilwestrym?
Wónioł cy niy spytać sie przeca moga, pra?
Nó, entlich! Wylazła już ze tyj badywanny. Ida deczko tyn pychol łodropać i parfinym popyrskać.
Terôzki jesce hymda, binder ... a możno fliga? A niy, łóńskigo roku to mie pierónym żła pod karkiym, lepszij bydzie binder, bo zawdy go idzie ściepnóńć.

– Halo!... Taksi? Ja? Nó, to jesô Ojgyn ze Pnioków. Bydóm frelko tacy dobrzi i jak zawdy podciepnóm mi sam jako taksa ... ino srogo, bo jadymy na balanga na Wolka a moja starô sie festelnie szumne szaty łoblykła i do bele jakigo autoka sie niy bydzie poradziyła wkarycyć. Co, byda musił doczkać pora minut? Sto pierónów, przeca jô sie we tym ancugu sam na isto uwarza a i mojij staryj côłki fresa sie zapoci. Musza doczkać? Tóż doczkóm.
– Nó Elza jeżeś już fertik? Bo zarôzki autok przijedzie i karycymy sie na ta balanga. Tyż mie diosek pokusiół łoblyc te lakszuły. Gryfne co prôwda sóm ale na ta moja rać ździebko za knap, jesce mi sie plynckiyrze zrobióm nikiej łóńskigo roku.
Taksa przijechała i my rółz-dwa znodli u „Bryki”.
– Witómy panie Ojgyn, witómy. Wy zasik u nôs, pra?
Co zasik u nôs, co? Zawar by tyn pychol i niy fandzolół tela. Jesce moja Elza bydzie mi haja robić, iże sam ciyngiym łajża.
– Tisz jak zawdy, tyn sóm, we ćmoku?– Kaj ciymno tam przijymno, haa, haa, haa...
A cobyś puk, giździe diosecki, zawrzesz ta fresa, abo niy? Côłki wieczór mi jesce Elza bydzie myndzić skuli tego.
– Może być, może łostać. I dejcie sam zarôzki co do piciô, bo móm brand po tym dziesiejszym łobiedzie jak sto diosków.
– Ty łochyntolu diosecki! Nic ino zarôzki ło gorzôle myślisz. Siednymy sie nôjprzodzij, prziwitómy z przocielami, kuknymi jak sie te dwie stare murchle dzisiôj wysztiglowali... jeeee ... Agnys we peruce abo to możno jeji szkóty tak styrcóm? Nó ale, ci sie te kudły krasiate zmachlowała, choby jako modziuśko dziołcha.
– Witej Agnys, ale ty dzisiôj szykownie wyglódôsz, chobyś miała ino ... szejśćdziysiónt lôt.
– Cicho być Elza, przeca łóna miała dziepiyro Abrahama – padóm mojij staryj do ucha po cichuśku.
– Przeca wiym, ale niy bydzie mi sie sam asić ku tymu ze szatami, kiere ji ze Efu Erna przisłała, bo na nia byli za knap.
– Nó, tóż po maluśkim jak stare Polôki – padóm do kamratów. I jesce rółz na drugo szłapa, coby my przi tańcowaniu na pychol niy furgli.
Nó, i tak jakosik poleku prziszli my dran do szampana. Jô tam za bardzo go niy ciyrpia, bo mi sie po niym chepie, ale co mus, to mus.
Jak Pónbóczek przikôzôł, piyrszy kóncek żech ze Elzóm przetańcowôł. Inoch miôł dioseckigo pecha, bo razinku zagrali waloszka a mie moje szłapy przi tym sie festelnie metlajóm.
Jezderkusie! Łobejzdrzisie Ojgyn, jako gryfnô dziołcha tam przi szynkwasie styrcy. Możno popróbuja i zatańcuje sie śnióm. Jerónie! A ta giyra w tym szlicu! Ludzie! I dychanie tyż ci mô ... połno pióntka. Nie zmarznie łóna?, bo ji przeca aże pympek widać. Nó, co mode, to niy moja Elza abo – niy dej Pónbóczku – jeji kamratki.
Ida, bo jesce ftosik bydzie gibciejszy.
– Moga napytać, znacy prosić, pani gryfno. Tak bych sie kciôł sie swami moc potańcować. A suchejcie jak gryfnie grajóm.
Dej pozór mamlasie! To je mój szczewik i niy deptej mie, bo cie praskna bez pysk!
– Niy, niy, jô niy do wôs paniczko, ino do tego łochyntola, co sie tak na parkycie roztopiyrzo choby ino łón sam tańcowôł.
– A wy tyż panie Ojgyn to richtik szykownie poradzicie tańcować, richtik mi sie swami dobrze tańcuje.
– Nó, to tyż sółm lata praktyki. Nó i ze szykownóm dziołchóm, to ryż zarôzki je inakszij (jak ze swojóm babóm). Wóm tyż Pónbóczek dôł wszyjsko jak przinoleżi. I dychać môcie cym, i szłapy na isto szykowne, nó, i ... aże sie tropia cy móm pedzieć? ... i siedzieć tyż môcie na cym. Niy, niy, to niy jes naskwol, to jes na richtik. Szykownô z wôs kobiyta, niy idzie pedzieć. A jak jesce tak fest łobłopia, to aże mi mrowce przed ślypióma locóm i ... spóminajóm mode lata, jezderkusie!!! – Niy, niy, to niy do wôs, tak sie ino rôd do sia mrónca kiej trzimia tako gryfnô i wizgyrno dziołcha.
– To możno by my sie tak po jednym szlukli? A ... zarôzki niyskorzij zasik potańcujymy ... niy, niy, moja starô tyż sie dobrze bawi, a eźli niy, to już jeji utrata... niy, niy ... to bół ino wic, wiedzóm łóni? Nó ale, gryfnie pinkolóm, pra? Same takie nasze szlagry, jô to móm richtik rôd takô muzyka.
....
....
– Te! Ojgyn. Spamiyntej sie. Wstôwej, dugo tak bydziesz gniół po tym łobiedzie? Bo już pizło szejść, sam môsz bónkawa i pile, kiereś miôł wećkać już we połednie; jô móm ło wszyjskim boczyć. Ty to byś ino nynoł, i nynoł. Śnik jakiś miôłeś, abo co, boś tak szłapami wiyrzgoł i gracami wywijôł a jakech szła do izby, to mi sie zdowało, iżeś śpiywôł:
„Côłko sala, śpiywô snami
tańcujónc walca, waloszka pôrami ...”
– Ustóń wyrceć, aże ustóń! Ty tam zawdy jakiesik sroge gupoty poradzisz nawynokwiać!
I jak kôżdô sobota, bónkawa, pile, óonsek kołocza ze makiym abo kyjzóm...
a balanga... a balanga ... to bydzie kiej sómsiôd Bercik przikolybie sie nad ranym ze szynku do dóm.