Haja w szynku ...

Ojgyn z Pnioków

We szynku u Sznapki prziszło przi muzyce, przi tańcowaniu do haje ło jedna szykowno dziołcha. Zefel doł Karlikowi bez pysk, a juzaś Karlik prasknoł Zefla nazod w kichol. Tak sie pochatrusiyli, iże wylandowali łoba we gyrichcie, we sondzie. Na tyj łozprawie Zefel godo co ani niy tyknoł Karlika, ino go Karlik maznoł w sznupa, a juzaś Karlik godo co – Ponboczku broń – Zeflika niy rypnoł, ino to Zefel zbajstlowoł mu tyn kalny ślyp.
Niy boło rady i syndzia musioł jesce przesuchać wszyjskich świadkow.
Piyrszy świadek to boł Gustel Drzistoń, kiery boł ździebko guchy i – jak godoł – boł żyniaty i mioł trzi dziecka.
– Śtyry! Śtyry! Łon cygani – wetkoł swoji piyńć fynikow Karlik, kierymu sie zdało co musi wszyjsko zaprzić co godo świadek łod Zeflika.
– Jake śtyruch? Przeca ino trzi: Francek, Hanyś i Haźbiyka.
– A Barborka?
– Barborka jes już wydano i to sie niy rachuje, pra?
– No, to śtyry dziecka – godo syndzia. – A kaj wy robicie, jaki mocie fach?
– Sekundant.
– Co? Jak? Co, łon wynokwio, jaki sekundant? – wtyrknoł sie juzaś Karlik.
– No, dyć tak jak godom, sekundant, zwycajnie.
– Skrzipkorz, panie syndzio, skrzipkorz, wiedzom łoni – zaś wtyko sie Karlik.
– Żodyn tak skrzipkorz, ino sekundant – godo Drzistoń – przeca skrzipkorz gro „prym” a jo „sekundo”, znacy jo mu dupluja.
– No, to znacy muzykant. A jaki żeście som stary, wiela mocie lot?
– A bo jo wiym.
– To fto to mo wiedzieć? Tak ongyfer: dwadzieścia, łoziymdziesiont?
– E, syndzia to zarozki łoziymdziesiont, mie możno bydzie, no, tak kole piyńćdziesiont.
– A someście krewny, przociel Karlika lebo Zefla?
– A jeżech przociel, nale daleki?
– A jaki to? Co za krewny?
– Matka Karlika i łojciec Zefla, to se tam przilazowali jak chmotry, a moj ujek, to boł szwager łod bracika baby Karlikowego łojca.
– No, toż godejcie prowda jak tam richtik boło na tyj muzyce u Sznapki, kiej Zefel ze Karlikiym sie powadziyli i napoczli prać.
– To boło tak: przilazuje ku mie Hanys i godo: „Drzistoń, wiela to bydzie we wercie za łobegranie modyj pani i za muzyka na weselu?”. A jo na to pytom sie wiela bydzie ludzi?” – Bo muszom łoni wiedzieć, iże jak za tela ludzi na weselu, to tyż i tela piyńciozłociokow wciepnom do mycki.
– Godejcie krotko, jak łoni sie poprali?
– Zarozki, zarozki panie sondco. Łoroz przilatuje chmoter i pado: „Dziyń dobry kumotrze”, a jo mu na to tyż godom: „Dziyń dobry chmotrze...”
– Jezderkusie, godejcie ło tyj haji, a niy ło kumotrze. To przeca niy do rzecy!
– Razym, panie syndzio, razym,. Jakech mu pedzioł dobry dziyń kumie ...
– Kurc ond bindich, krotko i wynzłowato godejcie: widzieliście ta haja, lebo niy?
– A dyć zarozinku, panie syndzio. Wtynczos chmoter pado: „jutro Hanysowe wesele”. A jo mu godom: „A dyć wiym, iże jutro te wesele, a Antek ze Jorgiym majom być za drużbow”.
– Niy Jorg, ino Richat boł drużbom – juzaś wtyknoł sie Karlik.
– Kumoter godali, co Jorg bydzie. Jo godom sam po prowdzie, bo przed gyrichtym trza nikiej we suchatelnicy, na spowiydzi.
– Tak jest! – pedzioł syndzia, wnerwiony. – Godejcie tak po prowdzie jak sie łoni łoba prali.
– Polekuśku, panie syndzio. Ano, to jak my tak ze chmotrym sam rzondziyli, prziszoł jesce jedyn kamrat Tyjo, tyn, co to łońskigo lajstnoł sie łod Francika ta kobyła....
– No, do sto pieronow, godejcie eźliście widzieli ta cołko haja, ta wija abo niy?
– A toć, żech widzioł, zarozki byda to jim łozprawioł , panie syndzio. – Tyn Tyjo prziwitoł sie snami jak Ponboczek przikozoł ...
– A dyć do sto dioskow dejcie pokoj ze tymi wszyjskimi Tyjokami, Ignacami i kim tam jesce, a godejcie razinku ło haji. Graliście na tym weselu?
– Sekundowołech, panie sondco, sekundowołech.
– No, dobrze. Kto tak richtik napocznoł te larmo, ta wija? Eli Zefel piznoł piyrszy Karlika, lebo nojprzodzij Karlik prasknoł Zefla?
– Zarozki, zarozki, niy tak wartko. To boło tak: mychmy zicli kole żeleźnioka, tak jak kiejby sam kaj styrcy Zefel, a szynkwas boł ci sam kaj terozki styrcy Karlik. Kiej sie wieselniki napoczli slazować szynkorz godo: „a ponknijcie sie ździebko do lewa ... „
– Cowieku! To niy mo nic do rzecy! Godejcie krotko, jak ze tom hajom boło!
– A dyć już godom. Mychmy sie szibnyli do lewa.
– Niyprowda, niyprowda, boście sie hibnyli na prawo! – jak to mioł we zwyku, wciepnoł swoji Karlik.
– Do lewa, przeca Pietrek moge to pedzieć, pra?
– Na prawo, rycy juzaś Karlik.
– Cicho, do sto pieronow! – wrzesknoł znerwowany syndzia, chycioł Drzistonia za westa i ryknoł mu do dakla:
– Godejcie żysz jerona kandego, łochyntolu diosecki krotko i bez knołtlowanio: fto kogo prasknoł, fto napocznoł, a fto dostoł w pychol, a niy cożeście tam we szynku godali i robiyli! Mie to blank nic nie lobłajzi. Godejcie we dwioch słoweckach, fto kogo, miarkujecie, fto kogo i ... krotko!
Drzistoń pomedikowoł kwilka i pedzioł:
– Piznoł w pysk, dostoł w pysk, i tela! Jak krotko, to mocie krotko.