Goldfisza - złoto rybka ...

Ojgyn z Pnioków

Kiejsik dwa rybkorze (jedyn blank stary, a jedyn jesce mody karlus) wypuściyli ci sie bółtym, kanóm na ploso na ryby. Kiej już byli na pojstrzodku rybnika zaciepli wandki i napoczli anglować. Tak możno po trzićwierci godziny festnie napoczło jim targać angylóm, szpónt a to rôz tónkoł sie we wodzie, a to juzaś wyfuknół na wiyrch; pewnikiym cosik sie na ta jejich wyndka chyciyło. Cióngli, łokryncali ta angelsznóra, ta nylónowo żółka aże wycióngli, wysmycyli ze wody golfisza, złoto rybka. Ta goldfisza – jak to zawdy we bojkach – pedziała co społni jejich trzi winszbildy, trzi życzynia. Ale beztóż, co jich jes dwiuch, jedyn bydzie miôł dwa, a drugi jedne życzynie.
– No, to jô po starszyńswtie – gôdô tyn starzik – winszuja sie, coby sam terôzki bóła srogo kana, srogo i moderno motorówka a kole tego plosa mô stoć moja gryfno chałupa, rybaczówka.
Drzist, prask, złoto rybka szkyrtła flosóm we lufcie i ... jes ... wszyjsko ...
– A jô to ci sie terôzki winszuja – godo tyn modziok – coby te côłkie ploso bóło napołnióne fol ... piwym.
– Chopie, czyś ty je jaki? Blank’eś łogupnół? – znerwowôł sie starzik. – A kaj my bydymy cedzić? Bydymy jscać do tyj łódki ???