Forcug

Ojgyn z Pnioków

Spomiołech sie tukej fal, ło kierym zawdy moj Tatulek łozprawiali. Boło ci to przed wojnom, za staryj Polski. Tatulkowy kamrat, jesce samotny karlus, fyrniok tuplikowoł zawdy, coby kcioł kiejsik nojść kobiyta, kiero by miała trzi forcugi, trzi dobre zajty: piyrszo, coby we dobryj asiście, we dobrym towarzystwie boła srogom damom, we kuchni coby wdycki boła dobrom kucharyjom, a kiej bydom łoba same, we prykolu, coby boła dlo niygo dobrom zolytnicom.
Tatulek trefiyli sie ze kamratym już po wojnie na drodze, kiej łoba mieli już te „warszawy” i pyto sie go cy już ze takom frelom sie spichnoł?
– O, ja ! – pado tatulkowy kamrat – Znodech, kiejech ci w nia wkarowoł na cerwionym świytle, tela ino co te wszyjskie forcugi mo ździebko na łopach.
– Niy godej – dziwujom sie moj Tatulek – a po jakiymu na łopach?
– Ano, Georg, dzisz to je tak ... we dobryj assiście, towarzystwie to łona je richtik szykowno zolytnica, we kuchnie juzaś to ci je łona srogo, pierońsko dama, a kiej my som same we prykolu, to łona jes na isto dobro ... kucharyjo.