Familijne spiyrki a ... Gody

Ojgyn z Pnioków

Wszyjskie znómy i wôżymy se nasze ci świóntycne tradycyje. Chocia, tak po prôwdzie, nasze prziwyki to niy tela pastyrka, godne łoryńdzie papiyske abo prezidyncke, wiela familijne spiyrki i słepanie gorzôły. Zwykowo już familijne haje i krach kôżdyrok wybuchajóm kajsik kole tego Narodzyniô Pańskigo, kole Godów. Idzie to możno poskłôdać tym tuplym tak:
We takij strzydnij, przeciyntnyj familiji piyrszô szokulada jes ci wećkanô kajś ło pół dziesióntyj z rańca we piyrszy dziyń Godów a już ci śćwierć na jedynôstô napoczynô sie piyrszô familijnô breweryjô. Zatym ło jedynôstyj napoczynómy wrzesceć na dziecka a trzi śćwierci na dwanôstô – i niy jes ci to na isto cufal – szlukómy piyrszego sznapsa. Wilijnô órgijô łotwieraniô pakytów, gyszynków i słepaniô zektu ze apluzinowym zôftym (taki ci przikludzóny łod Ynglynderów moderny zwyk u roztomajtych zabranych klugszajsrów i angyjberów-Polôków), to jesce jes ci na isto blank ajnfachowe. Dziepiyro po pastyrce (możno w miesto pastyrki?) bestyjske, łobłyndne ci ćkanie maszkytów wszelijakij zorty i słepanie gorzôły to jesce psinco ku szturmowanióm i breweryjóm jake sie wyczyniajóm we miychcóncym świytle, blyndowaniu kóminka, ftore skutnie burdajóm launa i sztimóng tego – taki ci przeca miôł być – nôjszczyńśniyjszygo dnioszka w roku. Przeca świynto, fajer to niy lecy jaki ajnfachowy dziyń ale ci cusztand naszego filipa, naszygo pomyślónku. Jest ci to bina na ftoryj łodgrowómy marzynia ło szumności i galantności. Jedzino wteda zgłóba polygô ci na tym, iże kôżdy ze familijantów fónguje poduk wôśnygo dryjbucha, scynaryjusza, a dyć tóż efekt przipóminô barzij kónsztiki Ayckbourna, Harolda Pintera niźli bôjki Andersena.
Głownô babskô róla łodgrôwô pani dómu, znacy Mamulka, ftorô ci wiela tydni strôwióła na rychtowaniu. Łogrómnucnóm ciynżobóm stworzóła scyneryjô poskłôdanô ze herskich świycek i inkszych gyszmektnych sztafirów. Côłko tyż chałpa ugarniyrowanô i wszyjsko ci wyglóndô tak szykowniście, iże blank dych zapiyrô w dudach. Aże do czasu, kiej ze szlafcimra na wiyrchu ze srogim larmym wykulô sie côłkô familijô, kierô na szlag zagarusi słody papióróma ze gyszynków a zatym jesce łodmówi wysztiglowaniô sie dzisiôj we niywygódne niydzielne prziłobleczyni.
Zazeszłego wiyczora łojciec niy spôł do niyskora, bo pakowôł gyszynki, ftore kupowôł we panice na łostatni driker. Terôzki jes ci już ło krok łod wybuchu ściykłóści, a côłko jesce zituacyjô pogôrszô jesce i to, iże latoś uzdôł se sóm narychtować świóntyczny łobiod – skuli Roberta Makłowicza, Pascala abo Okrasy, ftorzi przekónali ci go, co to za piyrsze jes festelnie chopske, a za druge – blank ajnnfach i letke. Kole połednia we kuchyni włôdô „kulinarny” rojmóng i fónki-szmaty-aparaty, a łojciec, przezywajónc jak szwiec, wrzescy na dziecka, coby łodłożyli ta diosecko kómputrowo gracka i łostrugali kartofle.
Doskwiyrne i łostudne dzieciory rizikujóm, iże utopióm sie we fasce ze wodóm, ftorô styrcy wele chałpy. Cwilingry (bo, i take we poniyftorych familijach sie nojńdóm) wstali już ło szczwôrtyj na rozwidnioku, wećkali za tela szokuladek, kónfektów i dostali takigo szwóngu, iże idzie pedzieć, co majóm te moderne łostatnio sam i u nôs ADHD ... nó, sóm poszczelóne jak sto diosków. Wiynkszóść przedpołednia śleciala na łocałbrowaniu sie gyszynkóma, na ftore Dziecióntko (co jô bajukóm Dziecióntko? ...faterek) musiôł wybulić côłki swój gyhalt. Terôzki dziecka wrzescóm na sia wzajym, popsowali jakosik gracka i we côłkości sóm sprzykne i niy do wydziyrżyniô jak mało kedy.
Beztynczôs starziki sóm śmiertylnie zlynknióne takim Wiycie „nieokiełznanym materializmem współczesnych” modzioków, ftore blank ci sie niy radujóm na widok pakslika ze radijokiym do poskłôdania ze tajlów abo fligerka w tajlach, tyż do posklyjbowaniô. Ółma góśno winuje, ancajguje łojców, natyczôs kej Starzik, naprany w trzi dupy przedłobiydnim dżinym ze tonikiym, napoczynô nynać i chyrczeć z letka szpasownie, co wywoływô wajanie i narzyczki côłkij familiji, iże niy blank i do łostatka ci słychać gôdka i muzyka tych ci powtórków starych fylmów, kierych bez 600 godzin narychtowała na Gody naszô „misyjnô” i fest nawiydzónô telewizyjô.
Kiej tyn świóntyczny miszóng ło srogij siyle ściyrpnie wre, dociepmy do niygo jesce spyśniałych świekrów, ftorzi wkarujóm na zicher dó nôs ze byzuchym, i niy majóm anóngu ło reglach we naszyj chałpie, ło – jak to móndroki tuplikujóm – „Prawach Obowiązujących w Naszym domu”. Zaziyrajóm krziwo, świdrzóm kiej kolyjny fróp wyskôkuje ze flaszki, i słówióm dufne uważowanie, iże ci te godne gyszynki godzi sie łotwiyrać blank na łodwieczerz po wieczerzy. Nó, i jes jesce ku tymu pies, ftory ścióngnół ze stoła paket kónfektów ze likyrym (ja, do kupy ze tisztuchym) a terôzki wlece po zegródku pozłótkô ze szokulady i lamyty krisbałmowyj. Modzioki beztynczôs szlajajóm ci sie we doskwiyrny sztrich wszandy, kaj ino kukniesz i belóntajóm palicóma we rytmus muzyki ze iPodów.
Nó, ale jednakowóż człónkowie wiynkszóści familiji już tak kole siódmyj na łodwieczerz łoznojmiajóm wafynruła, zawiyszynie bróni i napoczynajóm grać we lecy jake gry, koblujóm (to te starszyjsze) abo prziflôstrujóm ci sie wrółz do kómputrów, coby przetrowić te pôra godzin jake łostali do śniku. Nó, i możno kole pół dwanôstyj lygajóm do prykoli i tak ci tyn nôjgryfniyjszy dnioszek we pónbóczkowym kalyndôrzu dokulôł sie ku łostatkowi. A pó niym nastowo drugi (abo i trzeci, jak latoś) dziyń Godów, kiej już wszyjskie sóm tak usiotane i fest łoklapnióne, i ku tymu majóm taki łoszkliwy kacynjamer, iże już nicego łod życiô niy mogóm sie spodziôć. Jedzinóm nadgródóm bydzie dziyń przetrowióny na błógim zgniylstwie. I, ludzie, coby docióngńóć jakosik do ... Wielkanocy!