Fachmańsko dorada ...

Ojgyn z Pnioków

Łozprawiôł mi to kamrat, ftory sie zajimô kómputróma. Łobsztalowała go znajómô do swojigo starygo kómpa, ftory – szło tak na isto pedzieć – bół we stanie śmiyrci „klinicznyj”. I jak to zawdy bywô los jes fałeszny. Pisała ci razinku swoja praca magisterskô kiej we tym starawym już kómputrze „dysk” łodmówiół posuszyństwa. Maszina niy poradzióła sztartnóńć. Słychać ino bóło góśne klupotanie gówicy. Siednół se tyn mój kamrat ze jankrnóm fresóm kole nij ... cosik tam próbowôł pobajstlować. Nó, blank nerwowô atmósfyra w dóma. Wiycie, dziołcha ło czymsik takim jak „backup” (zapasowy plik) blank niy słyszała. A na tym dysku bóła jedzinô kopia jeji pracy magisterskij.
Łojcie (hajer na pynzyji, i co ważne, mechaniker fyrdermaszinów) co pôra minutek wlazowôł do izby, przisuchowôł sie klupotaniu (a możno ino sprôwdzôł, cy aby mode zajimajóm sie ino kómputrym ...) i wylazowôł. Mamulka tyj freli kajsik cichuśko we winklu ślimtała. Deczko to wszyjsko zetwało. Wyników ani za Boga. Launa na isto kiyrhównô. Na łostatku łojciec tyj istnyj niy szczimôł tyj szpany. Wlôz juzaś do izby .... Postyrcôł deczko dugszij niźli zwykowo, posuchôł jesce rółz tego klupania dysku, pokryńciół gowóm ... zamyślół sie ... Blank łoklapniónty poszôł ku dźwiyrzóm ale na łostatku przełómôł sie i ciepnół do cery:
– Dziołcha! Jô wiym, iże wy modzioki wiycie wszyjsko nôjlepszij, ale jô ci gôdóm – jô bych we tyj putni wymiyniół ... łolyj!