Cosik ło sklerółzie ...

Ojgyn z Pnioków

Bo côłkie nasze życie to jes tako srogo côrno dziura, do kieryj ślatujóm wszyjskie minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co jes blank mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na uwijaczka za betkami. Jes to na isto czas, kiery my utónkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A niyskorzij nóm łostôwajóm ino srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – „zaniki pamięci” abo sie przikludzi ta diosecko sklerółza. I nôjlepszij to wyeklerowôł boł kiejsik edyn Redachtor we łozprowce ze tym wicmanym Drozdóm, a jô Wóm to terôzki rzykna, tela iże po naszymu:
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – mój dochtór mi pedzioł, co jô móm dupne luki we pamiyńci.
– Ja, gôdôsz? A ftory dochtór ci to pedziôł? – pytô sie tego istnego kamrat.
– Nó, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszo gôdka, ale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj naszyj Ojropie jes taki gryfny kraj, kaj jes zawdy fest gorko, sóm gryfne dziołchy i ...
– Ja, wiym, Horwacjô, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachód ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, môsz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żół taki srogi poeta ... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiadô kamrat.
– Ja, ja, môsz prawie, to bół Homer, i łón naszkryfloł cosik ło takij srogij wojnie, i pierónym dugim wandrowaniu do dóm ...
– Nó, naszkryfloł bół „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spóminóm, bo to bóło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pytô sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to boła skuli jakisik baby, pra?
– Nó, ja. Skuli piyknyj Heleny.
– Nó, widzisz ... Helena, Hela ... Hela – wrzesknół tyn istny do antryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtór, kiery mi pedziôł, co to jô móm te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prôwda, co los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, pra?