Cosik ło sklerołzie

Ojgyn z Pnioków

Bo cołkie nasze życie to je telko srogo corno dziura, do kieryj ślatujom wszyjskie minutki, godziny, dnie, tydnie i miesionce, kiere tracymy na wszyjsko co mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na gonitwa za betkami. Jes to na isto czos kiery my utonkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A niyskorzij ino łostowajom srogie dziury we filipie – jak to angyjbery godajom – „zaniki pamięci” lebo przikludzi sie ta diosecko sklerołza. I nojlepszij to wyeklerowoł boł jedyn Redachtor we łozprowce ze tym wicmanym Drozdom, a jo Wom to terozki powia, tela iże po naszymu:
– Wiysz – pado jedyn istny do kamrata – moj dochtor mi pedzioł co jo mom dupne luki we pamiyńci.
– Ja, godosz? A kiery dochtor ci to pedzioł? – pyto sie tego istnego kamrat.
– No, jak by ci to pedzieć? To bydzie ździebko dugszo godka, nale posuchej. Wiysz kajsik tam we tyj Ojropie jes telki gryfny kraj, kaj je zawdy gorko, gryfne dziołchy i ...
– Ja, wiym, Jugosławia, pra?
– Niy, niy, dalszij na zachod ...
– Wiym, wiym Grecja!
– Ja, mosz prawie, Grecja – pado tyn istny – i tam ci żoł telki srogi poeta ... jezderkusie jak go mianowali?
– Homer – podpowiado kamrat.
– Ja, ja, mosz prawie, to boł Homer, i łon naszkryfloł cosik ło telkij srogij wojnie, i pieronym dugim wandrowaniu do dom ...
– No, naszkryfloł boł „Iliada” i „Odyseja” ...
– Ja, ja, już sie spominom, bo to boło ło tyj wojnie trojańskij, pra? – pyto sie tyn istny. – A ta wojna trojańsko to boła skuli jakisik baby, pra?
– No, ja. Skuli piyknyj Heleny.
– No, widzisz Helena, Hela ... Hela – wrzesknoł tyn istny do anryja – a rzyknij mi ino jak sie mianuje tyn dochtor, kiery mi pedzioł co jo mom te luki we pamiyńci!!!
Bo na isto możno to i prowda co los, życie zawiyro nom przed sznupom jedne dźwiyrze coby zarozki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nojgorszy jes wtynczos tyn diosecki przeciong, pra?