bezludno wyspa

Ojgyn z Pnioków

Trefiołech ci kiejsik jednygo mojigo kamrata Acika Rzympoła, kiery już downo, downo tymu nazod poszoł na telko morsko szula, na telko Akadymio Morsko we Gdyni, bo zawdy, łod malyńkości kcioł być zyjmanym. Kiej już tak doszoł do lot, łostoł piyrszym oficyjerym srogigo szifu, telkigo pasażyrskigo szifu, kierym ci szwimowoł, pływoł po wszyjskich łocyjanach. A, iże my sie już pora lot niy widzieli, siedli my sie do kupy we telkim gryfnym szynku na naszyj chorzowskij Wolce (niy byda godoł we jakim, bo to by boła ryklama) i tak po jakisik poruch lagach tego „whisky” jakigosik „Black&White’a” lebo Jasia Wandrusika znacy „Johnnie Walkera” i po niyskorzyjszym rumie, napocznoł mi łozprawiać co tyż to mu sie na tych morzach i łocyjanach przitrefiyło.
– Wiysz Ojgyn, roz to miołech telki niyszczysny fal – napocznoł Acik. – Napoczli my naszo rajza łod Liverpoolu we Anglii. Mioł to być telki szykowny ałsflug dlo nojbarzij zabranych, pijynżnych Anglikow, jejich babow i cerow. Tak po jakisik poruch dniach łoroz prziszła srogo wija, sumeryjo ze pieronobiciym, nogłym dyszczym, a wele na tym łocyjanie byli na śtyry sztoki wielge. Tyn nasz szif napocznoł nabiyrać wody; szło zmiarkować, co sie cheba zatonko, na zicher sie bulknie we tym łocyjanie.
– No, i ? No, i co dalszij – pytom sie go wartko, bo niy poradza szczimać już tyj szpany.
– Ano, nasz kapitan bez telki srogi trichter, bez telko tuba wrzescy do wszyjskich:
– baby do bołtow, do szalupow !!!
Kiej już wszyjskie baby powlazowali do tych bołtow, spuściyli je na woda i baby poszliiiii ...
Zetrwało pora minutek i kapitan juzaś drzi sie jak stare galoty:
– Terozki chopy do tych szalupow !!!
Chopy wartko sie wkarycyli rajn do tych bołtow i łone tyż poszliiiii ...
– Jezderkusie! I wszyjskie nastyknyli tam powlazować, ja?
– Ja, wszyjskie powlazowali do kupy symnom i kapitanym. A szif tak pomaluśku zatonkoł sie we wodzie i nic po niym niy łostało.
– No, toż mieliście mazel, co wom tak sie wszyjsko darziło!
– Drugi dziyń, z rańca, klara blynduje choby wisiała na szpagacie i grzeje choby cyjtla halbecka starzikowego bimbru – łoprawio dalszij Acik. – A sam na jednyj wyspie wszyjskie chopy a na drugij, jakisik kilomyjter dalszij, wszyjskie baby. A naobkoło łobiuch pływajom sroge rekiny i inkszo zymbowato gadzina.
– Jakech już pedzioł, klara blynduje jak sto dioskow, te baby poseblykane do saga flotrujom ku nom, fomlujom nad gowami jejich batkami, jejich lajbikami abo cycynhaltrami aże chopom sie na filip ciepło.
– No, ja, to tyż musioł być fal, co chopy na jednyj wyspie a baby na drugij i żodnygo retongu, pra?
– No, to tyż te co mieli tak kole dwacet pora lot fukli do wody i poszliii...
Te juzaś, kierym pizło trzidziyści pora lot narzli pora palmow i zbajstlowali teli flos. Wlejźli sie na niygo i tyż poszli ...
– Jezderkusie, a te rekiny ? Niy strachali sie łone jich, blank nic sie niy strachali?
– Dej pokoj rekinom i suchej dalszij – rzondzi Acik Rzympoła. – Juzaś te, kiere mieli już po śtyrdziyśći i wiyncyj lot, zerżnyli tyż pora stromow, wyfajlowali śnich telkie brety, zbajstlowali gryfny bołt i tyż poszliii ...
– No, toż te, kierzy już mocka wiyncyj zwiekowali, te co jejim pizło już Abrahama a możno i wiyncyj lot, tak deptali po tyj wyspie, medikowali, ślynczeli bez pora dni aże jedyn śnich pedzioł:
– Wiycie chopy, tustela to tyż ... dobrze widać, pra?