BALTAZAR

Ojgyn z Pnioków

Tak jakosik po tyj drugij wojnie światowyj to ci sie sam u nos we Chorzowie i na cołkim Ślonsku gynał wszyjsko pometlało. Przikludziyło ci sie sam do nos mocka roztomajtych goroli, jedne do roboty, inksze juzaś skuli tego, co możno jejim sie udo samtyjszych wyłonacyć, wyrajtować i ... tak jakosik sie tyn nasz nowy, polski światek kuloł. Na isto, barzij sie kuloł niźli łajzioł nikiej szwajcarski buksiok. Bo te richticzne buksioki pokwanckali sie tam, kaj te nasze przociele sie dziepiyro po dziewiyńćdziesiontym roku wykludziyli. Jak to kiejsik gryfnie rzondziyli: ciynżkie czasy pedzioł Rus, kiej na puklu zygor nios ! (na banhow).
Nale, jo niy ło tym kciołech sam łozprawiać. Przikludzioł ci sie sam do nos na Pnioki we piyńćdziesiontych latach jedyn telki „repatrijant”, kierego mianowali ci Baltazar. Dejcie pozor ! Baltazar ! Możno sie we jakigosik nyjgra jejigo mamulka zagawcyła abo co, niy poradza terozki gynał spokopić. Styknie co rzykna, co łon blank ci niy poradzioł po naszymu cytać ani szkryflać.
Lajter naszyj szuli (terozki już dyrechtor), mojij „siedymnostki”, kiej ci sie ino kapnoł, co ci tyż jes łon we wercie, posywoł ci go na telke kursy dlo wszyjskich tych pamponi, kaj ucyli jejich cytać i ździebko szrajbować po naszymu. I kiej sie tyn Baltazar wszyjskigo już naumioł, poradzioł naszkryflać: tata, mama, Ala, As, posłali ci go we nadgroda ze inkszymi telkimi na gryfny ałsflug do tyj Warszawy. Przeca boczycie jesce jak to wtynczos boło, pra?
Pojechali ci telkim srogim ałtokiym we śtyrdziystu. Kondowali, wandrowali ci tak cołkom czelodkom po tyj Warszawie. Wkarycyli sie kajsik i do szynku na łobiod, gawcyli sie jak stowiajom tyn cołki gyszynk łod Jozka Stalina, tyn Pałac Kultury, pokwanckali sie do jakigosik muzyjom a tak blank na łostatek tyn, kiery niymi reskiyrowoł, pedzioł, iże na łodwieczerz pojńdom wszyjskie do kupy do tyjatru na telki konsztik, kiery sie mianuje „Uczta Baltazara”. I tu ci sie napoczła komedyjo. Tyn nasz istny napocznoł ci sie już przi łobiedzie wiyrtać, zwyrtać, roztopiyrzać, ształnować nikiej koń pod gorka, aże naszoł telki jedyn dupny skład, kaj ci sie lajstnoł szykowno, srogo biksa ajnlasfarby telkigo biołygo laku.
Po wieczerzy cołki ferajn pofyrtoł do tego tyjatru. Zicli wszyjskie tam, kaj fto mioł plac łobsztalowany, tam kaj jejigo plac boł na listecku naszkryflany i ino tyn nasz buks, tyn cołki Baltazar zicnoł sie na frajnym placu we blank piyrszyj raji.
Pora minutek cicho i łoroz tyn dupny forchang poszoł na wiyrch, komedijanty napoczli zwyrtać sie po tyj binie. A łon ino suchoł, suchoł i ciyngiym sie wiertoł choby mioł ci wancki w rzici. Zetrwało to tak jakosik aże do drugigo aktu i łoroz po pałzie robi sie jakosik srogo wija, szelontanie i telkie tam ... no, styknie, iże sam rzykna, co na tym farbistym forchangu boło ci srogimi literoma naszkryflane:
„ A dyć uczta sie wy same, bo Baltazar ... już poradzi !!!”
A, iże jo tyn konsek już łod bajtla bele kaj łozprawioł (boł to wteda dugszyjszy konsek) tak ci mie placowe kamraty i we szuli, i na placu kole familoka mianowali ciyngiym „Baltazar”, co mi już do dzisioj kajniykaj łostało !