Babsko filozofijo ...

Ojgyn z Pnioków

– Wiycie – napoczynô swojim przôciółkóm łozprawiać jedna mamzela – joch wybrała sie na srogo balanga ze mojimi kamratami i kamratkami ze roboty. Pedziałach mojimu chopowi, co przijńda nazôd do dóm kajsik kole północki ...
– Łobiecuja ci mój roztomiyły, iże pónkt dwanostô, i ani minutki niyskorzij byda w dóma! – rzykłach chopowi i tela mie widziôł. Ale, impryza ci bóła całbrownô! Nôpitki, „drinki”, roztomaje balyty, juzaś nôpitki, juzaś tańcowanie i ... jesce wiyncyj sznapsów ... nó, godóm wôm, bóło na isto tak ci fajniście, iżech blank przepómniała ło zygôrze, ło godzinie. Kiejech sie wróciyła nazôd do dóm, bóła trzeciô ło rozwidnioku. Wlazuja do pomiyszkaniô, po cichuśku, opaternie łotwiyróm dźwiyrze a tu łorôz słysza ci we antryju ta naszo diosecko, zegzioło kukówka we naszym kukuksurze jak ci razinku terôzki zakukała trzi razy! Kiejech sie spomiarkowała, co mój chop łocuci sie po tym kukaniu, sama dokóńczółach kukać jesce dziewiyńć razy ...
– Ja, joch bóła festelnie ze sia kóntyntnô – rzóndzi dalszij baba – rada, iżech chocia festelnie napranô w śtyry dupy, nôgle prziszłach na te idy i ganc ajnfach schrónióła żech sie łod breweryji i cyrkusu ze mojim starym. Wartko tyż żech sie legła do prykola kole mojigo chopecka i samach sie dziwowała jakoch jô ci jes na isto inteligyntnô! Ha, ha ...
– Jezdekusie! Aleś ty jes szprymnô i pómysłówo – rzykły wrółz kamratki.
– Zarozki z rańca – łozprawiô dalszij ta istno – przi śniôdaniu, mój chop spytôł mie sie ino, kiejech sie wróciyła nazôd ze tyj impryzy do dóm. Rzykłach mu, co tak jekech snochwióła, gynał ło dwanôstyj we nocy. Pónkt ło dwanôstyj mój chopecku!
– Nó i? I co bóło dalszij? – pytajóm kamratki.
– Anó, nôjprzodzij to łón nic niy rzyknół, bali i blank ci łón niy wyglóndôł na podyjzdrzliwygo.
– Łoch, alech jes ci szczysno, jeżech retniyntô ... ! – takech se pomyślała i chnet żech i szwajs ze czoła łotarła ... ! A mój chop, tak po jakimsik okamrziku kuknół ci tak na mie, pofilowôł deczko i blank prawucko rzknół:
– Wiysz babeczko, muszymy zwekslować, wymiynić tyn nasz zygôr we antryju, tyn nasz kukuksur!
– Jôch ci zbladła do imyntu ze strachu – gôwyndzi dalszij ta mamzela – ale zarôzki pytóm sie go takim użytnim głósym:
– Jaaa, a po jakiymu mój ty roztomiyły! A łón ci na to ze rułóm gôdô:
– Dzisz babeczko! Dzisiôj we nocy, ta zezula zakukała trzi razy, zatym – i to już niy miarkuja jak zdziôłała? – wrzyskła „o k...a” i juzaś zakukała śtyry razy, zerzigała sie we natryju, zakukała jesce rôz trzi razy, padła na dyliny ze śmiychu ... zakukała jesce rółz, nastómpióła na kota, łozburdała nachtiszel we izbie. Zarôzki niyskorzij swalóła sie kole mie we prykolu, zakukała łostani roz, pierdła festelnie zmrodlawo i napoczła ci chrapać!